Bir düşün… O eller, yıllarca senin ellerini tutmuştu. O yürek, gece gündüz senin için atıyordu. O ses, seni hayata bağlayan en güzel melodiydi. Peki sen ne yaptın? Yanlarında değilken, telefona geç cevap verdin. Gittiğinde ise mezar taşına bir papatya bile götürmedin. Ama vicdanın, mezar başında yüksek sesle konuşmaya başladı. Evet, mezar taşları üzerinde vicdan yapanlar... O zaman anladınız mı? Yaşarken bir tek çiçek götürmemişken, bir kere elini tutmamışken, “İyi ki varsınız” dememişken, şimdi pişmanlıkla dolu bir kalple o sessiz mezarlıklarda yürüyorsunuz. Anne babanın kıymeti, mezar taşlarıyla değil; yaşarken gösterilen ilgi, sevgi ve saygıyla ölçülür. Biliyoruz, hayat bazen koşuşturmayla geçiyor. Ama hiçbir başarı, hiçbir dost, hiçbir sevgi, anne babanın sıcaklığının yerini tutmaz. Bir sabah uyanıyorsun, evin sessiz, o tanıdık ses yok. Annenin yumuşak sesi, babanın güven veren varlığı… Hepsi yok olmuş. O an fark ediyorsun, en değerli hazinen seni terk etmiş. Fakat o hazinenin kıymetini yıllarca anlayamamışsın. Biz çoğu zaman “daha sonra ararım”, “bir gün elbet giderim”, “biraz daha işim var” diye erteledikçe, aslında ömrümüzden en kıymetli zamanları çalmış oluyoruz. Onların bize ayırdığı zaman, yaptığı fedakârlık, sevgisi ölçülemez. Ama biz, bu değeri anladığımızda çoğu kez çok geç oluyor. Düşün… Anne, gözlerindeki yorgunluğu saklar. “İyiyim” der hep, sen mutlu ol diye. Baba, her zorlukta güçlü kalmaya çalışır, seni korumak için, elindeki son gücüyle ayakta durur. Ama çoğu zaman bunu görmez, hissetmezsin. Gün gelir, anneden, babadan gelen o sevgi dolu mesajlara cevap vermek bile ağır gelir. “Sonra bakarım” dediğin o mesajlar, aslında onların seni ne kadar düşündüğünün sessiz çığlığıdır. Evde seni bekleyen o sıcak yemek, bir “iyi ki geldin” umududur. Ama sen dışarıda, hayatın telaşında kaybolurken, onlar yalnızlıkla sınanır. Bir an için dur ve düşün: O sesler sustuğunda, o varlıklar kaybolduğunda ne yapacaksın? İşte o zaman hiçbir başarı, hiçbir dostluk, hiçbir sevgi o boşluğu dolduramaz. Çünkü koşulsuz sevenler sadece anne ve babadır. Biliyorum, hayat zor, sorumluluklar çok. Ama onlara vakit ayırmak, bir telefon etmek, ellerini tutmak, kalbini açmak hiç zor değil. Çünkü zaman, telafisi olmayan tek şey. Onları kaybettiğinde, bütün pişmanlıklar, keşkeler bir araya gelir. Mezarlık başında dökülen gözyaşları, “keşke daha çok zaman ayırsaydım” feryadıdır. Annenin, babanın kıymetini sadece onlardan ayrı kaldığında anlamak, en acı derslerden biridir. Bugün sevginin, saygının, ilgisinin karşılığını verme zamanı. Çünkü yarın çok geç olabilir. Hadi şimdi kalk, telefonu eline al. O mesajı cevapla. Gidin yanlarına, ellerini tutun. “İyi ki varsınız” demekten çekinme. Unutma, onlar için en büyük mutluluk senin varlığındır. Onlar seni bekliyor; kalbinin bir parçası orada. Ve senin “son sözün” belki de hayatlarında duyacakları en anlamlı kelimeler olacak. “Ya bu, onlara söyleyeceğin son sözse?” Tolga TURAN Aile & Evlilik Danışmanı