‘gençlik gerçekten nereye gidiyor’ diye ama bu gerçeğe sizlerinde şahit olduğunuzu tahmin ettim. Günümüzde bazı gençlerin yaptıkları herkesi şaşırtırcasına akıl alır gibi değil. Gazete, televizyonlarda verilen birçok haber de uyuşturucu batağına düşmüş bir gencin ailesini katledişini, miras için annesini, babasını öldürdüğünü, kimisi de uyuşturucu maddeler için kendini bu hayattan kopardığını okuyor, izliyoruz. Aslında hayat o kadar da kötü değil. Hayatı kötü yapan insanın kendisi. Günümüzde kaderine küsen, hayatla bağlantısını koparan, her türlü kötülüğü yapmaya meyilli birçok insan var. Peki, bu gençleri hayattan koparan nedir? Hayatının baharında gülüp, eğlenmeğe, güzel bir eğitim alarak yaşama sımsıkı sarılması gereken bu ateş gibi gençlerin yaşama sevinçleri neden küllenir, neden söner? Konunun uzmanları bu konularda eminim yığınla araştırma yapmışlardır. Gençlerimizi kötü alışkanlıklardan kurtaracak bilimsel çalışmalar yaparak, sosyal sorumluluk projeleri ile ailelere anlatmışlardır. Pırıl pırıl gençler neden solar? Bütün bunların olmasındaki asıl neden nedir? Neden gençler böyle şeyler yapıyorlar? Anlamış değilim. Bir bebek dünyaya geldiğinde anne baba sevinçten havalara uçar. O bebeği büyütmek için çoğu gece uykusuz kalır, yemez yedirirler. Bin bir zahmetle büyütürler. Tam mürverini görecekleri bir anda o bin bir zahmetle büyütülen çocuk anne babayı dinlemez, çarpar kapıyı çıkar. Toplumumuzda bu kötü gidiş neden? Atalarımızın ‘fakirdik ama mutluyduk’ dedikleri sözler hala kulağımda yankılanır. Geçmişten günümüze ne oldu da insanlar bu kadar değişti? Genler ebeveynleri ile çatışır, söz dinlemez hale geldi. Kanaatim; iletişim koptu… Yoksa teknoloji mi insanları bu hale getirdi? Belki de evet… Teknoloji gittikçe gelişiyor. Aile içi sohbetler azalıyor. Paylaşımlar yok oluyor. İnsanlara verilen değerler azalıyor. Herkes bencilleşmeye başlıyor. Yaşama dair değer yargıları, hayata verilen değerler azalıyor. Günlük yaşamımıza bir bakalım. Arkadaş ortamında eskisi gibi kim sohbet ediyor? Hangimiz birbirimizin gözlerine bakarak konuşmayı hatırlayabiliyoruz. Telefonlar, bilgisayarlar, teknolojiye ait her şey yaşamımızın o kadar merkezinde ki aile fertlerimizin yüzüne bakmaz, gözlerini görmez olduk. Bu konuda espri üretenler bile oluyor. Bir tanesi şöyle diyordu “Geçenlerde evde elektrik kesildi. Karanlıkta bir kızla çarpıştık. Sordum kız kardeşimmiş. Biraz sohbet ettik. Vallahi iyi insanmış” diye. Teknolojiye asla karşı değilim. Teknolojik olarak tabii ki gelişmeliyiz. Gelişmeliyiz ki modern dünya’da ilerleyebilelim.  Ama bu gelişme bizleri hayattan kopartacak, güzel sohbet etmeyi unutacak kadar değil. Arkadaşlığı unutturacak kadar değil. Dostlarla paylaşmayı, aileyi unutturacak kadar değil. Her insan önce kendi hayatına önem vermeli. Etrafındaki insanları sevmeli. Değil kendine zarar vermeyi, başkalarına dahi zarar vermeyi aklından geçirmemeli. Hayat yeterince uzun değil. Her insan değerli. Her insanın kesin bir şansı var. Bu hayata insan bir kere geliyor, bunu iyi değerlendirelim… Sağlıcakla kalın. Mutlu olun…