KAVUŞMANIN YARISI?

İletişim ve haberleşmenin sadece mektupla olduğu zamanlarda bu imkan için mektup, kavuşmanın yarısı olduğu kabul edilirdi. Mektubun yazılması, postaya verilmesi, yerine ulaşması cevabın beklenmesi derken en az bir aylık bir süreye ihtiyaç duyulurdu. Bu kadar uzun periyot ve süreye rağmen mektubun ayrı bir heyecanı vardı. Mektup; namedir, vuslattır, özlemdir, sıladır, hasrettir, kavuşmadır, haberdir, beklemektir, sabırdır, meraktır, endişedir, şükür ve de selamettir. Bazen ucu yakılır, içine yaprak konur, çiçek konur, gönül konur, sevgi konur, aşk konur, tüm duygular sembollerle ifadesini bulurdu. Ev halkına ayrı, yavukluya ayrı ve iç içe tek zarfla iki mektup bir arada sunulur. Halden anlayan büyükler gereğini en zarif bir biçimde yerine getirmeyi görev bilirlerdi. Bu dönem bir daha açılması mümkün olmayan şekilde kapanmıştır. Artık kimse ne mektup ne de postacı yolu gözlemiyor. Bunu bilişim çağının Z Kuşağı nesline anlatmak mümkün değildir. Anında mesajlaşma yanında görüntülü olarak iletişim kurmak bile yeterli olmuyor. Yakında ışınlanma ile mekân değiştirme bile gerçekleşirse çok da şaşırmamak gerekecektir. “Görüşürüz!” ifadesini anında karşı tarafa ileten bir nesilden, sabırlı ve kanaatkar olmasını beklemek saflık olacaktır. Anında kavuşma ve tüketme üzerine kurulu bir hayat tezahürü ile alacağımız yol bizi menzile ulaştırmayacaktır. Fakat ne yazık ki eldeki malzeme ve insan kaynağı bundan ibarettir. Bu vasatlık ile müreffeh olmak ise imkansız olmasa da ham hayal olmaktadır. İlim ve teknolojik gelişmenin bu şekilde insanların hayatını kolaylaştırması bile istenen tatmini sağlamıyor olması son derece düşündürücüdür. Eskiden imkanlar kısıtlı, zorluk ve meşakkat çok olsa da her zahmette bir rahmet olduğu bilinci ile büyük bir tevekkül herkesi sarıp sarmalamaktaydı. Günümüzde hız ve haz ile birlikte; duygu, düşünce, tasavvur, kanaat, sabır ve şükür hak getire... Dolayısıyla günümüzde popüler kültür ve küreselleşme ile birlikte gönül dünyası kaybolmuş durumdadır. Her şey anında tüketim üzerine kurulmuştur. Derinlik yok, tefekkür yok, ince düşünce yok, ayrıntı yok bu kadar yokluk dolayısıyla beraberinde yüzeysellik ve basitliği de beraberinde getirmektedir. Bu basitlik; kültür, sanat, edebiyat ve hayatın tüm alanlarına tezahür ederek beraberinde yozlaşmayla sonuçlanmaktadır. Sonuç olarak; eskiden kavuşmanın yarısı kabul edilen mektup günümüzde anlam ve manasını tamamen kaybetmiştir. Gelişme ve tekamül hayatın vazgeçilmez unsuru olsa da ortaya çıkan bu durum bizi değerlerimizin ötesine taşımaktadır. Özümüzün ve değerlerimizin korunduğu bir gelişme çok daha anlamlı ve değerli olacaktır. Esenlik dileklerimle, Erol Aydın