“Bergama’nın Büyüyen Çığlığı” Bazen bir şehrin sesi duyulmaz olur. Bergama, tarih fısıldayan sokaklarının gürültüsü arasında yavaşça boğuluyor. Ekonomi daraldıkça küçük esnafın ışıkları sönüyor, gençler umudu şehir dışında arıyor. Köylerde tarım terk edilmiş, hayvancılık eskiden kalma bir anı gibi. Ama işin acısı sadece cebimizde değil, nefesimizde de. Kozak Yaylası’nda taş ocakları çam fıstığını öldürüyor. Altın madeniyle siyanür iç içe geçmiş, zeytinlikler sanayiye kurban edilmek üzere. Her yer toz, her yer susuz.  Öte yandan bütün Izmir çöpünün onlarca tır ile her gün döküldüğü Harmanlar bölgesi. Bergama'ya eziyet değil işkence çektiriliyor adeta.  Bir yanda UNESCO mirası, diğer yanda çöplük gibi bırakılmış tarihi alanlar. Belediyemiz ise çevre davalarından çekilerek “ben karışmam” demiş bir dönem öncesi. Peki biz ne yapacağız? Bergama artık bir tercih noktasında: Ya doğasını, tarihini, insanını koruyacak ya da bu şirketlerin, ilgisiz yönetimlerin ve duyarsızlığın kurbanı olacak. Bir kenti kaybetmek kolay. Kazanmaksa irade ister. Sahi, bizde o irade kaldı mı?