Yeryüzünde sessizliğin derin anlamını ifade eden bir sözcük henüz türetilmemiştir…   Sözcükler… Soluk aldığımız hava gibi serbest, bedava ve savunmasız. Bilgi yerine sözcük topluyoruz.  Kendimizi ifade ederken, başkalarına tanımaya çalışırken, hep sözcüklere başvuruyoruz. Birbirimizi anlayamamaktan öylesine korkuyoruz ki, devamlı konuşuyoruz. Bir kâbusmuş gibi sessizlikten korkuyoruz. Sessizlikten,kendimizi dinlemekten… Oysa sessizliğin derin anlamını ifade eden bir sözcük henüz türetilmemiştir. Sözcükleri kullandıkça her şeyi ama her şeyi denetlediğimizi zannediyoruz. Kendimizi konuşmanın gürültüsüne öyle kaptırmış oluyoruz ki, nelerin parmaklarımızın ucundan kayıp gittiğini fark etmiyoruz. Konuştukça kendimizi güvende hissediyoruz. Oysa kendimizi ifade etmek için fazladan kullandığımız her kelime, güvensiz dünyamızı ele veren ip uçlarıdır. Ve, konuştukça duygularımızı kaybediyoruz. Gerçek duygular sözcüklere ihtiyaç duymaz. Gün geliyor, duygularımız ile değil sözcükler ile anlaşmaya başlıyoruz. Sözcükleri ifade etmek için duygularımızı kullanacağımıza, duygularımızı ifade etmek için sözcükleri kullanıyoruz. Böylelikle duygular etkisini kaybederken sözcükler önem kanıyor. “Seni seviyorum…” yeryüzünün en anlamsız sözcüklerindendir. Bir annenin çocuğuna “Seni seviyorum” demesinin ne anlamı var? Gerçek aşk ya da sevgi, duygular ile iletişim kurar, sözcüklerle değil. Duygularla iletişim kurma yeteneğini kaybettiğimiz için bu gün Avrupa’nın telefon ile en çok konuşan halkıyız. Gökyüzü sözcüklerle dolu… Binlerce, milyonlarca sözcük atmosferde dolaşıyor. Ve her sözcük, anlamını çaldığı duyguların üzerinde zafer şarkıları ile koşuyor. Evet sözcükler… Duygularımızı çalan sözcükler… Sözcüklerin öylesine tutsağı olmuşuz ki, duygularımızı daha da geliştirme yerine “hitabet dersleri” alıyoruz. Oysa, Sadi Şirazi, Beydeba, Mevlana, Seyit Burhanettin ve daha yüzlerce alim, hitabet dersleri almadı. Onlar, yaşadıkları ve düşündükleri ile duygularını geliştirdiler. Duygu biriktirdiler. Onların duygu düşünce ve inançları sözcüklere esir olmadı; tam tersine sözcükler onların duygularını ifade eden araçtan öteye geçemediler. Bu gün hepimizin, sözcüklerle inşa edilmiş ve adına “İmaj” denilen dünyanın sahteliğinden kurtulması gerekiyor. Bu nedenle, sözcük yerine “duygu” biriktirmemizin daha doğru olacağını düşünüyorum.    Siz hiç beslediği evcil hayvana “Seni Seviyorum” diyen bir insana rastladınız mı? Siz o canlıya ne derseniz deyin, sözcüklerinizi değil, o sözcükleri ifade ederken yüklediğiniz frekans ve anlama bakar. Kelimeleriniz ile değil, frekansınız ile ilgilidir. Duygu yüklü bir ifade ile canlıya sinkaf etseniz de o size sevgiyle yaklaşacaktır. Çünkü hayvanlar duygularınıza bakar. Hayvanların bir tek sözcük kullanmadan bu denli kusursuz anlaşmaları sizce de ibret alınacak bir örnek değil mi?